طیف رنگی معمولی در دروازه پارمزان منجر به متفاوت بودن قیمت پنیر پارمزان در نقاط مختلف شده است و از کم رنگ تا نارنجی پررنگ متغیر است (مانند گودای قدیمی که با رنگ آناتو مشتق شده از گیاه سایه زده است).
وقتی محیط قابل توجهی (نیم اینچ) قهوه ای شدن زیر پوست را می بینید، به پنیر کهنه و خشک شده نگاه می کنید.
خراب نیست، اما آنطور که باید خوب نیست.
صورت بریده و در معرض این پنیرها نباید لکه های کپک آبی یا سبز داشته باشد.
این نشان می دهد که پنیر برای مدت طولانی در پلاستیک از قبل بریده شده است.
کپک به شما آسیبی نمی رساند و ممکن است خراشیده شود، اما پنیر احتمالا طعمی شبیه به پلاستیک می دهد.
برای جلوگیری از این مخمصه، به ویژه در زمینه سوپرمارکت، گزینه ای برای پنیرهایی که توسط تولید کننده در کاغذ پوستی مومی پیچیده شده اند.
اینها با خلاء مهر و موم شده اند و به احتمال زیاد طعم آنها را ندارند
یا به سراغ پنیرهایی بروید که جلوی شما تازه بریده شده اند روی سطح بریده پنیر نباید رگه های صورتی یا تکه های کپک سفید، آبی یا سبز داشته باشد.
سوابق راهبان بندیکتین وجود این نوع پنیر را بیش از هشت قرن پیش نشان می دهد.
در قرون وسطی، اولاً این راهبان اطراف پارما بودند که این پنیر سخت متمایز را درست کردند.
سپس مردم اشراف شروع به تولید آن در دوره رنسانس برای مصرف خود کردند.
سپس در لاتین caseum paramensis نامیده می شود که توسط مردم محلی به Pramsàn کوتاه شده است در سال 1300، پنیر شروع به عبور از توسکانی کرد تا به سایر بنادر در دریای مدیترانه مبادله شود.
اشراف ایتالیایی شروع به نامیدن آن به پارمسانو در قرن شانزدهم کردند که محل پیدایش آن را پارما نشان داد.
سپس توسط دربار معاصر فرانسه به پارمزان کوتاه شد مهمانان پارما آن را به عنوان هدیه به فرانسوی ها (که علاقه خاصی به پنیر پیدا کردند) دادند.
سپس پنیر در قرون بعدی به این نام شهرت یافت این فقط مسئله زمان بود تا این نام گسترش یابد و ریشه در فراتر از فرانسه نیز پیدا کند.
- منابع:
