لوبیا عروس نقش برجسته ای در رژیم غذایی بسیاری از گیاهخواران دارد و ممکن است به برخی از مزایای سلامتی مرتبط با این الگوی غذایی کمک کند.
مزایای سلامتی آنها از ویژگی‌های مستقیم، مانند محتوای چربی اشباع کم و محتوای بالای مواد مغذی ضروری و فیتوکمیکال‌ها، و همچنین اثرات جابجایی زمانی که آنها جایگزین محصولات حیوانی در رژیم غذایی می‌شوند، ناشی می‌شود.
این مقاله به ویژگی‌های تغذیه‌ای و سلامتی لوبیا عروس خشک معمولی، مانند لوبیا چشم بلبلی، چیتی، دریایی، لوبیا لیما و لوبیا آزوکی، و نخود و عدس می‌پردازد، غذاهایی که فائو آنها را حبوبات غلات تعریف می‌کند.
یا نبض ها این تعریف حبوبات تولید کننده روغن مانند سویا و بادام زمینی و لوبیا عروس را که به عنوان سبزی برداشت می شوند، مانند نخود فرنگی معمولی باغی (2) مستثنی می کند.
الگوهای مصرف لوبیا عروس، لوبیا منبع مهم پروتئین در کشورهای در حال توسعه است. از آنجایی که جمعیت در دهه‌های اخیر رژیم‌های غذایی به سبک غربی بیشتری را اتخاذ کرده‌اند، مصرف لوبیا خشک کاهش یافته است.
به عنوان مثال، بین دهه 1960 و 1990، مصرف لوبیا عروس 40 درصد در هند و 24 درصد در مکزیک کاهش یافت.
لوبیا خشک شده توسط آمریکایی های شمالی و شمال اروپا بسیار کم استفاده می شود. در هر روز معین، کمتر از 8 درصد از آمریکایی‌ها طبق داده‌های NHANES 1999-2002 مصرف لوبیا عروس را گزارش کردند.
متأسفانه، با وجود اذعان به مزایای تغذیه ای آنها، دولت ایالات متحده نسبتاً کمی برای تشویق مصرف لوبیا انجام می دهد. در واقع، کمیته مشورتی دستورالعمل های غذایی (DGAC) 4 توصیه های مصرف لوبیا عروس و نخود را از 3 فنجان در هفته در سال 2005 به 1.5 فنجان در هفته در سال 2010 کاهش داد.
(DGAC لوبیا و نخود را شامل لوبیا بلبلی، لوبیا عروس، لوبیا سیاه، نخود، لوبیا لیما، نخود سیاه چشم، نخود خرد شده و عدس می داند.)
در ایالات متحده، تنوع قابل توجهی در مصرف لوبیا عروس در میان گروه‌های قومی وجود دارد که بیشترین مصرف در میان اسپانیایی‌ها دیده می‌شود، که 25 درصد از آنها روزانه لوبیا مصرف می‌کنند. به نظر می رسد مصرف نیز به دنبال درآمد الف باشد
