پسته خشک فندقی سرده کوچکی از درختان یا درختچه های همیشه سبز یا برگریز از خانواده Anacardiaceae (Anacardiaceae) است که در مناطق نیمه گرمسیری و نیمه گرمسیری دنیای قدیم و جدید رایج است. پسته نه تنها جنس مربوط به گیاهان، بلکه میوه های خوراکی گونه Pistachio real (lat. Pistacia vera) نامیده می شود.
پسته در دریای مدیترانه، شمال غربی آفریقا، غرب، آسیای مرکزی و شرقی، در سواحل دریای خزر و دریای سیاه قفقاز رایج است. دو نوع پسته در آمریکای مرکزی و همچنین در جنوب تگزاس (ایالات متحده آمریکا) یافت می شود.
پسته در خاک های خاکستری، در خاک های قهوه ای استپی کوهی، در صخره ها و دامنه ها رشد می کند. فتوفیل، مقاوم به خشکی، کلسفیلوس – خاک های غنی از کلسیم را ترجیح می دهد که به طور فعال آن را جذب می کند.
پسته در همه جا به صورت تک نمونه رشد می کند و گاهی اوقات جنگل های پسته کم را تشکیل می دهد. انواع مدیترانه ای پسته جزء لاینفک ماکی است. پسته در فروردین و گاهی در اسفند شکوفا می شود. میوه ها در سپتامبر تا نوامبر رسیده می شوند.
گلها به صورت تکجنسی، دوپایه، با حاشیه ساده، در خوشه های جانبی بغل. پرچم 5-6; تخمدان فوقانی، unilocular; ستون ها کوتاه و سه جانبه هستند.
میوه یک دروپه شبه مونومری (پیرناری)، با مزوکارپ نازک و اندوکارپ سخت و استخوان مانند است.
از چوب پسته متراکم و مستحکم در نجاری استفاده می شود و با ضربه زدن، رزین هایی برای تولید لاک های مرغوب به دست می آید.
مغز پسته
بیش از 2.5 هزار سال است که از مغز پسته به عنوان غذا استفاده می شود. آنها به ویژه در ایران – به عنوان نمادی از ثروت – مورد احترام بودند. پسته در یونان، سوریه، ایران، اسپانیا، ایتالیا، آمریکا، ترکیه و سایر کشورها کشت می شود. برداشت پسته در اواخر تیر – اوایل مرداد انجام می شود.
آجیل ابتدا در آفتاب خشک می شود – پس از آن نمی توان آنها را بیش از یک سال ذخیره کرد. آنها همچنین در نمک خیس شده و سرخ می شوند. پسته ارزش غذایی بالایی دارد – حاوی بیش از 50 درصد چربی و همچنین مقدار زیادی پروتئین و کربوهیدرات است. آنها اثر مقوی دارند و برای خستگی مزمن [منبع ذکر نشده 1234 روز] توصیه می شود.
در سال 2020، تولید جهانی پسته حدود 1.1 میلیون تن بود که ایالات متحده و ترکیه با 68 درصد از کل تولیدکنندگان برتر بودند. تولیدکنندگان ثانویه ایران، چین و سوریه بودند.
